Tasmanië

Tasmanië; Westerway/ Mt Field National Park, 4 tot 6 februari
A3, B36, A10, B62, B61; 80 km
Zonnig met wat schapenwolkjes 25 graden en een lagere luchtvochtigheidsgraad! :)

We vliegen in drie uur van Brisbane naar Hobart. Vliegen blijft geen hobby van ons beiden, maar de vlucht verloopt soepel en het geeft me de tijd om de reisverslagen bij te werken. Aangekomen in Hobart pikken we onze auto op en rijden we richting Westerway. Na 18 dagen in een campervan te hebben gereden is het heerlijk om weer in een gewone auto te rijden. Tasmanië is schitterend. Glooiend landschap, beetje landbouw, wat bos, kleine dorpjes. Allemaal heel gemoedelijk en je krijgt het gevoel terug in de tijd te gaan. Beetje Zuid-Italië in de jaren 30 maar dan met kangoeroes, tasmaanse duivels en wombats ;)

Ons eerste huisje sluit perfect aan bij deze beleving. Een boerderij met twee cabins die verhuurt worden. Vanaf het huisje kijken we uit over de enorme tuin en de boerderijen daarachter. In de tuin staan allerlei oude objecten zoals een windmolentje en een oude auto wat het gevoel terug in de tijd te zijn vergroot. Er zijn verschillende zitjes gecreëerd in de tuin en het huisje biedt alles wat wij nodig hebben. We besteden de rest van de dag in deze heerlijke omgeving. Goede start van onze reis door Tasmanië!

Na heerlijk geslapen te hebben en de ochtend rustig opgestart te zijn wordt het tijd om de bossen van Mount Field te verkennen.
Het bos ziet er net weer wat anders uit dan in Australië (zoals de locals hier het vaste land van Australië simpelweg noemen). Enorme bosvarens, hele hoge bomen en af en toe een kabbelend beekje. We komen een bankje tegen met een bordje waarop staat: ga hier zitten, luister naar de geluiden van het bos en wordt één met de natuur o.i.d. Een advies dat we opvolgen. Terwijl we daar zitten komen opeens twee wallabies onder een boomstam te voorschijn. Wow! Ze zijn helemaal niet bang, eerder nieuwsgierig en we kunnen rustig foto’s van ze nemen. Later die dag zien we nog veel meer van wat we dachten dat wallabies waren (na research blijken het bospademelons te zijn die nog iets kleiner zijn dan wallabies, maar dat mag de pret niet drukken). Aangezien we nog geen vogelbekdieren gezien hebben, stoppen we de volgende dag eerst nog voor een koffie bij een café met uitzicht over een beek naast een cottage die Platypus Playground heet wat toch hoopvol is. Helaas zien we ze niet. De kans om ze overdag te zien was natuurlijk niet groot dus gaan we vol goede moed door naar onze volgende verblijf in Sheffield.

Tasmanië; Sheffield/Cradle Mountain, 6 tot 8 februari
B61,A10,B110,A5(langs the Great Lake),HW1,B13,Bridle Track Rd; 231 km
Zonnig

De route van Westerway naar Sheffield is erg mooi.
Het B&B in Sheffield zit in een gebouw uit 1918, wat oud is voor Australische begrippen. Leuke plek! Het ontbijt bestaat uit toast met verse streekproducten en een gebakken eitje, wat die ochtend gelegd is door hun eigen kippen. Vervolgens vroeg op pas voor een wandeling naar Cradle Mountain. Wat begint als een vrij relaxte wandeling eindigt in een echte klauterpartij waarbij je bij elke stap rustig moet kijken waar je je kan vasthouden en waar je je voeten neer moet zetten. Zeker ons meest beangstigende ‘wandeling’ en wellicht ook de meest gevaarlijke die we ooit gedaan hebben. Uitgeput bereiken we op 1545 meter hoogte de top van de Cradle Mountain. Wat een uitzicht! Onderweg heb ik mijn fototoestel laten vallen. Later blijkt dat hierdoor het SD-kaartje kapot is gegaan met al onze foto's erop. Gelukkig hebben we de dag ervoor alles nog in the cloud gezet, waardoor we alleen foto’s van de eerste helft van deze dag kwijt zijn.

Tasmanië; Binabong Bay/ Bay of Fires, 8 tot 10 februari
Bridle Track Rd,B13,HW1,A4,A3,C850; 241 km
Bewolkt af en toe een buitje

Onze volgende bestemming is een B&B in Binalong Bay. Vanuit hier willen wij naar de Bay of Fires. De eigenaren hebben nog niet lang een B&B en vooral de eigenaresse Ruth vindt het geweldig om met al die verschillende bezoekers te praten waar ze bij ons ook alle gelegenheid voor krijgt ;) We zitten hier afgelegen in het bos. Het water is opgevangen regenwater en elektriciteit wordt opgewerkt met zonnepanelen.

We lunchen in het nabijgelegen dorpje St Helens en proberen daar in de bibliotheek de foto's van de kapotte SD kaart terug te halen, wat helaas niet lukt. ’s Avonds eten we wat van de supermarkt op het strand van Binalong Bay. De volgende dag regent het en we besluiten koffie te drinken in St Helens. Terwijl ik parkeer begint Antoinette opeens hard te gillen. Ik schrik van haar en kijk wat er aan de hand is. Ondertussen klimt An over de stoel en zit achterin de auto te snikken. Er zit een gigantische spin op de voorruit. Echt gigantisch. Zo’n 15 cm en dikke harige poten. Ik stap de auto uit en moet An overhalen ook uit te stappen. Ondertussen komt er een Australiër te hulp. Aangezien de spin ondertussen half onder de motorkap zit vraag hij om mijn autosleutels, maakt de motorkap open en verwijderd de spin met een doekje.. Hij vertelt dat het een hunterman is, die er eng uitziet maar verder niet gevaarlijk is. Nadat hij weg is wil ik de auto op slot doen en dan… huh.. sleutels... Die heeft spiderman nog. Wanneer komt hij er achter? Staan we daar. Spin weg maar de auto staat open en geen sleutel. Een briefje op de auto gedaan met: Hi spiderman, please call us on 06-etc. Bij het bakkertje op de hoek gaan we ondertussen maar een koffie drinken. Gelukkig komt hij na de koffie terug. Pfiew. Wat een geluksmomentje. Hij was thuis, wat gelukkig vlakbij was, en voelde de sleutel in zijn zak.

Hierna gaan we verschillende lagoons van Bay of Fires af waar strandjes zijn met stenen vol rood gekleurde algen. De naam Bay of Fires blijkt niet afkomstig te zijn van de rode kleur op de stenen, maar van een techniek van de Aboriginals. Voordat de Europeanen hun land afpakten zetten ze dit gebied regelmatig in de fik. Hierdoor was het gemakkelijk toegankelijk en kwamen veel kangoeroes op de jonge blaadjes af waar ze op jagen. Best slim ;) Die avond halen we eten bij de chinees wat best lekker was. Een nadeel van B&B’s blijft dat je er vaak niet kunt koken terwijl uit eten gaan duur is en vaak ook minder lekker dan mijn eigen eten :p Voordat we gaan help ik Ruth nog met het veranderen van hun straatnaam en toevoegen van hun B&B op Google Maps.

Tasmanië; Coles Bay/Wineglass Bay, 10 tot 12 februari
C850,A3,Coles Bay Rd; 123km
Zonnig af en toe een buitje

Het huisje komen we binnen met een code dus we spreken de eigenaren niet. Het huisje is erg oud en smoezelig. We kunnen hier wel primitief koken wat fijn is na een aantal B&B’s. Nadat we gesetteld zijn maken we een wandeling naar Sleepy Bay. Dit is een minibaai met mooie rotsen en wat kleine grotten. Op de terugweg zien we drie wallabies vlakbij het pad. Dat belooft wat. Hierna rijden we naar Coles Bay om boodschappen te doen en het stadje te verkennen. Aangezien we geen internet hebben in ons huisje en we te lui zijn om wat anders te doen hangen we die avond op de bank en kijken ouderwets TV. Best toepasselijk in dit gedateerde huisje waar zelfs nog een videospeler staat! De volgende dag doen we een wandeling van ongeveer 5 uur. Op de parkeerplaats zien we de eerste wallaby. De wandeling gaat door de bossen naar een uitzichtpunt op Wineglass Bay, waar je na een afdaling dan ook beland op het strand. Vanaf daar door bos en moeras naar Hazards Beach. Fantastisch mooie wandeling. Op Hazard Beach verblijven we een uurtje en genieten we van het schitterende uitzicht. An zoekt wat schelpen die hier in grote getalen aanwezig zijn en ik maak foto’s van de wallabies die door de duinen hoppen. Het strand is spierwit, het water turquoise en in de verte zijn wat eilanden te zien. We hebben lekkere broodjes gesmeerd met zalm en pesto die we op het strand opeten. What the fuck! Wat een fantastisch leven hebben wij! Nooit meer naar huis :P De wandeling gaat verder over het strand door het bos lang de zee met af en toe een afgelegen strandje. Top!

Tasmanië; Port Arthur, 12 tot 14 februari
Coles Bay Rd,A3,A9; 224km
Heerlijk zonnig weer

Na weer een mooie route door het tasmaanse landschap te hebben afgelegd komen we aan bij onze chalet. Wij krijgen de sleutel van de 70 jaar oude eigenaresse die ons direct een paar waardevolle tips geef om de omgeving te verkennen. Tot nu toe hebben we in Australië de dierentuinen links laten liggen. We proberen dieren in het wild te spotten, maar aangezien we graag tasmaanse duivels willen zien brengen we een bezoek aan de Tasmanian Devil Unzoo. Leuke dierentuin waar ze eigenlijk tegen het opsluiten van dieren in hokjes zijn en in de toekomst alleen wilde dieren naar hun park willen lokken, maar nog niet helemaal weten hoe ze dit moeten doen dus toch dieren in hokjes hebben ;) We ontmoeten daar, bij een vogelshow, de bizarre Tawny Frogmouth, wat een vogel is die eruit ziet alsof hij zo uit sesamstraat komt vliegen. De tasmaanse duivels blijken letterlijk duivels te zijn. Ze maken geluiden als duivels en zijn ruige onrustige beesten die elkaar in de strijd om voedsel behoorlijk verwonden waardoor ze afgebeten bovenlippen e.d. hebben.

Port Arthur is een oud gevangenis stadje. We bezoeken een oude koolmijn waar gevangen te werk gesteld werden. De route er naartoe zit vol met authentiek ogende boerderijtjes, korenvelden in het glooiende landschap en weilandjes waar een paar zwarte koeien tussen de bomen lopen. Dit wordt afgewisseld met baaien en meertjes vol zwarte zwanen. De mijn ligt erg afgelegen en er is verder helemaal niemand. Tussen de vervallen gebouwen die hier in het bos staan komen we een possum tegen. Dit gave beestje is een nachtdier en je merkt dat hij niet gewend is aan het daglicht. Aangekomen bij Port Arthur struikelen we over de bussen met chinezen. Wat een contrast met de mijn. De entree om in het historische dorpje te komen is ook nog eens 38 dollar p.p. dus we besluiten door te gaan naar een andere locatie, de Remarkable Cave. Het uitzicht van de parkeerplaats over de ruige kustlijn is al fantastisch. Hier moeten we natuurlijk wat foto’s maken. Voor het mooie plaatje verstopt An haar telefoon onder een informatiebordje. We wandelen naar de zeegrot en volgen een tip op van de eigenaresse van onze chalet. We klimmen over het hek en gaan door de grot waar we uitkomen bij een schitterend strandje die we alleen hoeven te delen met wat surfers. Goed vertoeven en gave grot! Wanneer we terugkomen bij de auto ontdekt An opeens dat ze haar telefoon niet meer heeft. Oeps! Snel terug naar het uitkijkpunt. De dames die daar staan te kijken verbazen zich wel als ik aan kom zetten en een telefoon onder het informatiebordje weggris ;)

Na in ons verblijf te hebben geluncht rijden we door naar wat andere hotspots waaronder de Tasman Arc, een natuurlijk gevormde landbrug, ontstaan doordat een substantieel stuk land de zee ingestort is. Tijd om te vertrekken naar ons laatste verblijf op Tasmanië, Hobart.

Tasmanië; Hobart, 14 tot 16 februari
A9,A3,B36; 84km
Zonnig weer, ietwat koud tot halverwege bezoek aan Bruny Island toen het keihard begon te regenen

Na de koelkast van onze hotelkamer te hebben volgepropt met onze houdbare producten, gaan we Hobart verkennen. Hobart is een gemoedelijk provinciestadje wat niet te vergelijken valt met de bruisende steden Sydney en Brisbane maar ja, geen eerlijke vergelijking. We lunchen bij bakkerij Jackman & McRoss in een van de oudere en authentiekste delen van Hobart; Battery Point. Erg mooie zaak waar zo veel lekker ogende broodjes en gebakjes uitgestald staan dat ik mijn ogen uitkijk. Daarna gaan we naar Salamanca, het deel van het centrum waar veel gezellige cafés en terrasjes zijn. Na een paar wijntjes op het terras raken we aan de praat met een paar locals. Altijd leuk. Ze nemen ons mee naar een andere kroeg waar vrienden van hun zijn. Daar blijken we met een taxi heen te gaan dus voor we het weten zijn we onderweg, geen idee waar we heen gaan. Nadat we verstandig worden en over willen stappen op sparkling water krijg ik per abuis sparkling wine wat toch ook wel goed smaakte. Leuke avond.

Volgende dag brakjes naar Bruny Island. Eerst maar eens ontbijten, wat we bij dezelfde bakkerij als de vorige dag doen. Na een heerlijk broodje te hebben gegeten wordt de vitrine aangevuld met nog meer lekkere broodjes dus besluiten we gewoon nog een broodje te bestellen waar we geen spijt van hebben. Naar Bruny Island is een half uur rijden. Daar aangekomen blijkt de veerpont pas over vijf kwartier te gaan. Tegen de tijd dat we aankomen op Bruny Island is het 2 uur ’s middags. Dus we doen een korte rondrit over het mooie eiland. We zien hier een echidna (mierenegel) en lezen een afschuwelijk verhaal over de Aboriginal dame Truganini (zie foto) wat best indruk maakt. Na een niet al te lange rit verder het eiland op begint het te regenen en druipen we af terug naar ons hotel in Hobart om onze spullen bij elkaar te rapen voor ons volgende avontuur. Melbourne here we come!